Fifty shades of grey - willen we een nieuwe man?

Iedereen heeft wel een mening over Fifty Shades of Grey, de wereldwijde bestseller over een sado-masochistische relatie. Uit de diverse reacties blijft een boodschap wel hangen: de vrouw van nu wil een steviger man. Een echte vent, eentje die bier drinkt en de leiding neemt (wat aan die combinatie realistisch is, weet ik ook niet).

Mietjes 

De moderne mannen zijn opgevoed door vrijgevochten vrouwen na de derde feministische golf en horen 'nee' als een vrouw 'nee' zegt. De moderne man kan over gevoelens en emoties praten, kookt, doet boodschappen en loopt, weliswaar schuin, achter de kinderwagen. Hij doet niet aan powerliften of kickboxen, maar aan tennis en rustige rondjes rennen. Ook wil hij wel overwegen om parttime te werken, of hij is al voor zichzelf begonnen om prive en werk te kunnen combineren. En af en toe komt hij op de gedachte dat er misschien eens een etentje zus of een feestje zo moet worden gegeven voor het intact houden van het sociale leven. Hij grijpt je niet, hij verleidt je zachtjes, en vaak zo zachtjes dat je de boodschap niet begrijpt en denkt dat hij je in slaap wil sussen.
Zo'n man.

Aanpakken 

Maar nee, nu doen die mannen hun best om te voldoen aan alles waarover die feministes liepen te tieren en te schelden, en dan is het nog niet goed. Dan komt er ineens een verhaal over zwepen, kettingen, afranselingen en andere vernederende mishandelingen. Een verkrachtingsroman die wereldwijd wordt opgevreten, door alle soorten vrouwen, jong en oud, dik en dun, rijk en arm, werkend en niet-werkend.
Zou het waar zijn, dat de vrouw nu alweer een ander soort man nodig heeft?
Ik denk het niet.

Alarmbel 

De vrouw is nog niet ver genoeg om zelf werkelijk te kunnen genieten van haar krachten, om die echt in te kunnen zetten waarvoor ze dat het beste kan (wat dat dan ook moge zijn). Dit boek is niet een stap terug, het is een alarmbel. Want de meeste vrouwen genieten nog steeds het meest van maar een ding: het schuldgevoel, dat te pas en te onpas uit de kast wordt getrokken om aan te geven dat ze het weer niet bereikt hebben, dat ze toch eigenlijk nog zo onzeker zijn, dat ze niet durven, voldoen aan andermans verwachtingen enzovoort, en zo verder. En dat moet afgestraft worden.

Een gevoel voor rechtvaardigheid kan hen niet ontzegd worden. Maar we zijn er nog lang niet.