Voor Het Spiegelplafond heb ik De tweede sekse van Simone de Beauvoir als uitgangspunt genomen. Een oud boek waar alles in staat over de geschiedenis van de vrouw. En die liegt er niet om. Ongetwijfeld zijn er vele pogingen ondernomen om deze geschiedenis te herschrijven, maar vast staat dat vrouwen altijd een mindere rol dan mannen hebben gespeeld. Dat noemen we nu een 'andere' rol, want van onderdrukking is geen sprake meer.
Echt niet? Nee, een normale westerse man onderdrukt zijn vrouw niet, en andere vrouwen ook niet.
Maar er is nog wel iets aan de hand want vrouwen voelen zich wel vaak, zeg, minder. Minder sterk, minder assertief, minder op de voorgrond, minder agressief. Ze gaan eerder huilen dan dat ze iemand eindelijk eens de waarheid vertellen. Voordat het hoge woord eruit is, ben je alweer uren verder, dat werk.
Tegelijkertijd kunnen vrouwen hun gedrag heel goed beredeneren. Ze hoeven niet de beste te zijn, het gaat om de gezelligheid, er moet ook voor elkaar gezorgd worden in deze wereld. Relativeren kunnen ze als de beste, vooral hun eigen prestaties en ambities. Ik hoef hier niet de eindeloze reeks voorbeelden van dat soort uitspraken te geven, toch?
Maar als je goed luistert naar hoe vrouwen vooral onder elkaar praten, dan is de verzameling zo aangelegd.
Nu lees ik in een boek over wereldgodsdiensten dat het juist de vrouwen zijn, die juist door hun 'zwakke ego' veel dichter bij de verlossing en verlichting zijn dan de mannen. Die moeten eerst dat enorme ego nog afpellen. Nee, vrouwen zijn eigenlijk al veel verder in hun spirituele ontwikkeling, zegt deze theoloog.
Maar er is een verschil tussen jezelf wegcijferen uit angst en machteloosheid, en jezelf wegcijferen voor de mensheid en het heil in het algemeen. Dat laatste kan alleen als je geen angst en machteloosheid meer kent. Dat kan alleen als je onverschrokken kunt strijden voor de goede zaak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten