Via Twitter werd ik herinnerd aan een mevrouw die zichzelf kunstenares noemt vanwege haar ingenieuze ingeving om foto's van haar eigen vagina (doos) op Facebook te zetten. Cool. Of nee... wet. Al word ik bij dat laatste al niet goed.
Niet dat ik zelf... lalala. Je denkt toch niet dat ik daarover ga schrijven.
In het stukje dat ik las, ging het ook weer over die vaginamonologen, die ik gelukkig ook al niet heb hoeven aanhoren. Vagina's praten niet, die doen andere dingen als het goed is. En zoveel is dat trouwens niet. Nee, ook hier ga ik niet over schrijven.
Het Spiegelplafond is bedoeld om met een scherpe blik, namelijk kritisch en meedogenloos, je eigen onzin in de ogen te kijken en om daar iets zinvols voor in de plaats te zetten. Maar veel mensen, en daar horen vrouwen ook bij, zijn zo onder de indruk van hun eigen verhalen, vaak zelfs tot tranen ontroerd door hun verzinsels, dat zij zich als kleine kleuters vastklampen aan hun mentale speelgoed dat, jazeker, troost in bange tijden biedt. Want ze zijn zichzelf. En kom daar niet aan.
En wat is het toch schandalig dat Freudiaans denken - en de kunstzinnige interpretaties daar weer van - uit de tijd lijken te zijn.
Onze vaginafotografe had er wijzer aan gedaan, voor nattig naar het vogeltje te lachen, een analyse te ondergaan. Want denk eens mee: waar kijkt iemand naar, waar gaat het verlangen naar uit, als ze haar eigen pussy fotografeert? Terug naar de moederschoot!
Misschien is een rebirthing-sessie een goed idee. Camera's verboden.
Dit was een pleidooi voor eergevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten