Er was eens een persoon met een huizenhoog IQ. Dat had hij laten testen en hij was trots op het bovengemiddelde resultaat. Het gaf hem een gevoel van zelfvertrouwen en controle en hij kon langzaam maar zeker vele twijfels terzijde schuiven door slimme rederingen en relativeringen. Daar waren zijn hersens goed in.
Ook kon hij goed praten en schrijven dankzij het IQ. Hij kon eigenlijk ook wel goed manipuleren, maar dat noemde hij natuurlijk niet zo. Dat is niet slim.
Maar hij koos voor zijn eigen geluk, dat is uiteindelijk wat alle mensen willen, en bedacht een systeem dat hij aan anderen kon opdringen om hen geheel en al naar zijn pijpen te kunnen laten dansen. Zelfs in deze tijd, waarin iedereen er zo'n systeem op na kan houden, maar dat meestal toch maar niet doet. Waarom eigenlijk niet? Omdat men sociaal is, de warmte van anderen nodig heeft, omdat men niet altijd in staat is om alleen aan zichzelf te denken.
Onze buitengewoon intelligente man wel. Want zijn hoge IQ bood hem ook discipline om zich te blijven trainen in het nastreven van zijn eigen geluk. Dat deed hij met woorden, met zijn gedrag, met zijn houding op het werk, in het café, tijdens vakanties, thuis in het gezin. Hij was telkens de ander een stapje voor en verkondigde tegelijkertijd ideeën die de mensen aanspraken. Tot uitvoer brengen deed hij ze niet want dat zou hem op kritiek komen te staan. Aangezien iedereen overal kritiek op heeft.
Al snel was hij gelukkig, maar alleen. Hij was zo slim geweest om niets van zijn geheimen met anderen te delen en zat gevangen in zijn eigen denksysteem dat uiteindelijk terug te voeren was op een grote verzameling oordelen over andere mensen. En dat hadden die mensen niet begrepen, nee, dat hadden zij gevoeld. En zij keerden hem de rug toe.
Dit had overigens ook een vrouw kunnen zijn.
Erg mooi geschreven. Indrukwekkend. E
BeantwoordenVerwijderen