Mannen groeten, vrouwen niet

Zal ik eens een stukje persoonlijke ervaring naar jullie toe schrijven, zeg maar? Nou, het gaat om het volgende. Sinds 1994 loop ik hard. Iedere week, zo ongeveer. Ik begon ermee omdat ik maar niet kon stoppen met rouwen om de dood van mijn Grote Liefde en dat hielp. Hoewel ik daar geloof ik tien jaar later nog niet echt overheen was, en als ik eerlijk ben, moet je er nu ook niet over beginnen. Maar er ebde iets weg.

Het rennen hielp wel tegen meer, bijvoorbeeld ook tegen de afbraak van hersencellen waar ik toentertijd nogal flink mee bezig was in de vorm van een overgezellig uitgaansleven. Ondanks de rouw. Tja, rouw doet ook anderen praten. En lachen mag ook weer sinds Onze Lieve Heer het lijden voor ons op zich heeft genomen.
Maar laat ik nu niet afdwalen. Ik heb intussen ongeveer overal gerend. In Amsterdam, op de Veluwe, in Limburg, op Sicilië, Kreta, Bali en in Marokko. Veel in Nederland natuurlijk, zoals ook weer vanmiddag door de weilanden in de buurt van knooppunt Muiderberg.
En weet je wat nu het verschijnsel is dat ik niet wetenschappelijk geturfd heb, maar waarvan ik met zekerheid kan stellen dat het de werkelijkheid betreft?

Als je hardloopt, groeten de mannen je (vaak vrolijk) en kijken de vrouwen (altijd chagrijnig) weg.

Ik vind dat nogal wat. Nu is de vraag natuurlijk of dit zich bij hardlopende mannen ook voordoet, of dat het bij hen juist andersom is. Dat je een wandelend of fietsend stel tegenkomt, en dat die vrouw je lachend groet, en de man wegkijkt alsof je niet bestaat, en mocht je dat ooit wel hebben gedaan, of je dat dan vooral nooit meer wilt doen.

Dit vergt dus nader onderzoek, maar ik zal het niet kunnen uitvoeren. Kandidaten?

Nu zit ik weer in de rouw. Omdat ik - schoorvoetend (dus niet doordravend) wederom tot het inzicht moet komen dat er nog steeds vrouwen zijn die andere vrouwen het licht in de ogen niet gunnen. Of in ieder geval niet het plezier, of de prestatie, het genot? Niet tijdens het hardlopen, niet op het schoolplein, niet in het bedrijfsleven, niet in de wetenschap, niet in de Albert Heijn, de Aldi of... de sportschool.

I have a dream.... vrouwen die elkaar ondersteunen, toejuichen, helpen, beschermen, bekrachtigen, erkennen, in het zadel helpen, hoge posities inschoppen, elkaar complimenteren, en niet elkaars mannen afpakken. Samen hardlopen, ook misschien?

Kom op jongens, er zijn grenzen.