Dat zei een man gisteren tijdens een Kerstborrel. En hij was niet dronken want hij wist in goedlopende volzinnen toe te lichten wat hij precies bedoelde. Er is geen ander land in Europa waar de vrouwen zo weinig werken, waar vrouwen zoveel zeuren over kinderopvang en waar zoveel te doen is om het al of niet opleggen van een quotum voor een zeker percentage aan de top.
Zijn vrouw, met topfunctie, was het roerend met hem eens.
Je kunt het er ook moeilijk niet mee eens zijn want de cijfers spreken voor zich. Toch bekruipt me altijd een wonderlijk, verwarrend gevoel als mensen dit soort dingen zeggen. Ook als ik ze zelf denk of schrijf, overigens. Studies te over waar het gaat om het Nederlandse vrouwenprobleem en gelukkig zijn er ook hardwerkende dames die tegen dit zogeheten mutsenparadijs fel van leer trekken. De verklaringen worden overal en nergens gezocht, van het eenvoudige 'vrouwen zijn lui' tot en met de duizenden jarenlange onderdrukking van het zwakke geslacht. Het begon al in de oertijd, enzo.
Het vervelende is dat er een gevaar in dreigt om je teveel met de Nederlandse vrouw in te laten. Voor je het weet kijk je met diezelfde meewarige, geërgerde blik naar andere vrouwen op de wereld. Je vergeet dat er hoogstens 7,5 miljoen van die wezens op de wereld zijn, en dat de rest Anders is. Sterker nog: voor je het weet ga je meepraten. Want zoals Marianne Zwagerman het zegt: ze lokken je zo (weer, als je ontsnapt bent) het mutsenparadijs in.
En daar is het misschien wel de krengerigheid die de scepter zwaait. Want niets zo venijnig als een gefrustreerde vrouw. De woede komt haar oren uit, de getergdheid spreekt uit haar ogen en uit haar mond rollen bijzinnetjes die het daglicht niet verdragen. Maar dan heeft ze het al gezegd. Of gemaild. Of gechat.
