Over een ding hoeven we ons geen zorgen meer te maken: dat we een pensioen hebben straks. Daarvoor hoeven we het allemaal niet te doen. Vandaag staat in het FD: 'een hap uit het pensioen' met daarbij een afbeelding van een grote taart waar een vette hap vanaf is genomen. En die hap wordt vermoedelijk steeds groter.
Hoe we het gaan redden, weet ik ook niet, maar je kunt nu beter iets doen wat je leuk vindt, en wat nu zin heeft, dan dat je loopt te bikkelen voor een baas voor een pensioen waar alleen maar happen vanaf gaan.
Dus... wat te doen? Je kunt natuurlijk gewoon verder gaan in je parttime baan en jezelf daarnaast 'ontwikkelen' of 'ontplooien' (is dat niet hetzelfde als gladstrijken?) en je sociale leven op het gezelligste peil houden. Je kunt ook gaan piekeren of cursussen gaan volgen. Je kunt coach worden. Andere mensen 'helpen', maar liefst een beetje in de buurt. Lekker veelzijdig zijn en gewoon alles leuk vinden.
Je kunt ook heel goed voor je kinderen gaan zorgen en je met hun onderwijs bezighouden zoals de minister graag wil. Want ja, dat pensioen valt weg, dus iemand moet het doen! Terug in de tijd en de kinderen zorgen voor de ouderen? Is een optie. Maar hoe verdelen we dat eerlijk? Daar heb je het gedonder al.
Hoe dan ook, het feit dat niet alleen het blad Happinez rept van het 'hier en nu', maar dat we er met onze neus op worden gedrukt dat het niet anders is, verandert misschien wel heel veel aan hoe we over werk denken. Confronteert met feit dat oudehoeren in de wandelgangen geen werken is, dat stapels geprint papier creëren tot weinig leidt en dat sommige organisaties meer gezinsvervangende tehuizen dan nuttige productieplaatsen zijn. Van wat dan ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten