Mijn vrouw-zijn, wat is dat eigenlijk...

Vandaag is het internationale vrouwendag, met gelukkig vooral de nadruk op internationaal, want

nationaal lijken de vrouwen het allemaal best voor elkaar te hebben.
Maar goed, omdat het internationale vrouwendag is, zijn we er allemaal een beetje meer dan normaal mee bezig, met dat vrouw-zijn.

Hoewel, ik hou me er niet mee bezig en ik heb me er ook nooit zo bewust mee beziggehouden. Dat ik als vrouw anders ben dan een man en dat dat een probleem is, bedoel ik. Wel ken ik van lang geleden nog het innerlijk gezeur, de onzekerheid, de onmacht, de neiging tot afhankelijkheid en ben ook ik wel eens ongewenst en onzedelijk betast. Maar alles met mate waarschijnlijk want ik heb er niets aan overgehouden, althans dat geloof ik. Verder heb ik geen kinderen gekregen en iedereen die daar opgelucht bij ademhaalt want oh, dan weet ze er niets van, die kan ik een verschrikkelijk verhaal vertellen, maar dat doe ik lekker niet. Ik had ze wel gewild.

Wel heb ik een hoop leuks meegemaakt dat je als man moet missen, nu we toch nog over de verschillen bezig zijn. En ervaar ik iedere dag nog in oppervlakkige, maar ook zeker in diepere zin de geneugten van het vrouw-zijn. Alhoewel ik net zo goed een man had willen zijn, overigens, denk ik, maar dan had ik niet geweten hoe het is al die vrouwendingen echt van binnenuit te doorleven. Ja, nu willen jullie voorbeelden, natuurlijk. 

Van buiten naar binnen: bezig zijn met je uiterlijk en je kleding. Zorgen dat je er een beetje appetijtelijk uit blijft zien door lekker over de wereld rond te springen en te rennen. Voelen wat er te voelen is, leren wat er te leren is, je laten verleiden en zelf verleiden. Denken over wat te doen in het leven en praten, omgaan met anderen om je te vormen en te laten vormen. Zorgen voor anderen. Je verwonderen om iedere nieuwe dag, zien en gezien worden, houden van anderen, huilen om anderen, anderen ontvangen en weer verliezen. Inzien dat er van alles niet klopt en tegelijkertijd zoveel. Werken, geld verdienen, het aangenaam maken voor zover je kunt. Je karakter niet nemen voor wat er is, maar er ook eens wat aan styleren, boetseren. 

Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, maar dit lezende kom ik op dezelfde vraag uit die jullie stellen: wat is nou het verschil met een mannenleven, daarin gebeurt dat toch ook allemaal? 

Inderdaad. En net zo min als ik een man ben, ben ik ook geen andere vrouw. Ben ik dan mezelf? Geen idee, dat is iets waar ik me al helemaal niet druk om maak. En vooral dat laatste kan ik vrouwen van harte aanbevelen!