Tot het pensioen erop volgt

Over een ding hoeven we ons geen zorgen meer te maken: dat we een pensioen hebben straks. Daarvoor hoeven we het allemaal niet te doen. Vandaag staat in het FD: 'een hap uit het pensioen' met daarbij een afbeelding van een grote taart waar een vette hap vanaf is genomen. En die hap wordt vermoedelijk steeds groter.

Nederlandse vrouwen werken niet

Dat zei een man gisteren tijdens een Kerstborrel. En hij was niet dronken want hij wist in goedlopende volzinnen toe te lichten wat hij precies bedoelde. Er is geen ander land in Europa waar de vrouwen zo weinig werken, waar vrouwen zoveel zeuren over kinderopvang en waar zoveel te doen is om het al of niet opleggen van een quotum voor een zeker percentage aan de top.
Zijn vrouw, met topfunctie, was het roerend met hem eens.
Je kunt het er ook moeilijk niet mee eens zijn want de cijfers spreken voor zich. Toch bekruipt me altijd een wonderlijk, verwarrend gevoel als mensen dit soort dingen zeggen. Ook als ik ze zelf denk of schrijf, overigens. Studies te over waar het gaat om het Nederlandse vrouwenprobleem en gelukkig zijn er ook hardwerkende dames die tegen dit zogeheten mutsenparadijs fel van leer trekken. De verklaringen worden overal en nergens gezocht, van het eenvoudige 'vrouwen zijn lui' tot en met de duizenden jarenlange onderdrukking van het zwakke geslacht. Het begon al in de oertijd, enzo.
Het vervelende is dat er een gevaar in dreigt om je teveel met de Nederlandse vrouw in te laten. Voor je het weet kijk je met diezelfde meewarige, geërgerde blik naar andere vrouwen op de wereld. Je vergeet dat er hoogstens 7,5 miljoen van die wezens op de wereld zijn, en dat de rest Anders is. Sterker nog: voor je het weet ga je meepraten. Want zoals Marianne Zwagerman het zegt: ze lokken je zo (weer, als je ontsnapt bent) het mutsenparadijs in.
En daar is het misschien wel de krengerigheid die de scepter zwaait. Want niets zo venijnig als een gefrustreerde vrouw. De woede komt haar oren uit, de getergdheid spreekt uit haar ogen en uit haar mond rollen bijzinnetjes die het daglicht niet verdragen. Maar dan heeft ze het al gezegd. Of gemaild. Of gechat.

Een e-book is geen boek

Binnenkort verschijnt het Spiegelplafond als e-book. Is dat geen heuglijk nieuws? Dan kan iedereen 'm op de ipad lezen, of gewoon vanaf het computerscherm. Wat is die uitgever toch modern. Gelukkig heeft nog niemand gezegd dat het weer het zoveelste vrouwenboek is, maar ik zelf denk dat wel regelmatig. Helemaal als ik in de AKO of een dergelijk oord slenter en het ene wijvengeklets na het andere me toeschreeuwt: Koop mij! Ik ben leuk! Ik ben vlot en maak mezelf grappig belachelijk! Ik neem de halve wereld op de korrel en ben daarin spitsvondig en intelligent (want ik ben hoogopgeleid).

Foto's van je vagina

Via Twitter werd ik herinnerd aan een mevrouw die zichzelf kunstenares noemt vanwege haar ingenieuze ingeving om foto's van haar eigen vagina (doos) op Facebook te zetten. Cool. Of nee... wet. Al word ik bij dat laatste al niet goed.

Vrouwen willen niet thuis gebeld worden?

Hieronder een berichtje van de nieuwsbrief over Het Nieuwe Werken. Denk jij er ook zo over?

Vrouwen vinden thuiswerken lastiger.

Gelijke rol vrouw vergt geweld

Hoogleraar accounting aan de Universiteit Tilburg heeft het antwoord op de vraag hoe vrouwen meer kunnen deelnemen aan het arbeidsproces gevonden. Na een inleiding over hoe je gedragsverandering via een soort shock and awe-effect kunt bewerkstelligen, schrijft hij in het Financieel Dagblad van afgelopen week:

Mindful Analysis

Iets anders waar wij ons mee bezighouden is Mindful Analysis. Dat is coaching en therapie via
internet. Een nieuwe methodiek voor iets dat alleen online kan worden uitgevoerd. Waarom is dat zo belangrijk? Omdat veel mensen bezig zijn met het bepalen van hun richting in het leven.

Op kantoor

Er was eens een jonge vrouw die op kantoor werkte. Daar zat zij vijf dagen per week want zij werkte fulltime, achter een computer te spelen. Ze hield van letters maken, van schermen over elkaar heen schuiven, van online flirten met onbekenden.

Seks met je ex is geen vreemdgaan

Ergens las ik de uitspraak 'vreemdgaan met je ex is geen vreemdgaan'. Dat houdt een wonderlijk idee van tijd in. Namelijk dat je nog steeds een relatie met je ex hebt, ook al ben je met een ander. Want anders was die ex geen ex.

Maar er valt ook nog een andere overtuiging in te bespeuren, namelijk dat het intieme contact dat je eenmaal met iemand hebt gehad, niet tot het verleden kan behoren. De verbinding is eens gemaakt en kan niet verbroken worden. Dus dat gaat verder dan zeg maar alleen het vleeslijke gebeuren. Je hebt je met iemand verbonden, in spirituele kringen zeggen ze dan dat je in elkaars energie hebt gezeten of iets dergelijks, en dat is voor eeuwig.

Dus als je 'het' dan nog eens, zeg tussen neus en lippen door, doet, dan is er niets aan de hand. Onzin natuurlijk. Want bedenk eenvoudigweg dat je partner hetzelfde zou doen met zijn of haar ex en klaar ben je met je spirituele verhaal.

Wonderlijk genoeg willen mensen zeker in dit opzicht altijd weer het wiel opnieuw uitvinden. Moet je in het leven soms alles ervaren om te kunnen zeggen 'dat je geleefd hebt'? Op een of andere manier moet het gevaar van tijd tot tijd worden opgezocht. Of het nu gaat om pilletjes slikken, bungyjumpen of gewoon eens keihard racen op de snelweg, die adrenaline moet soms gewoon even door de aderen. Is dat goed, is dat slecht? In onze wereld waar de tolerantie en desinteresse ook uit de oren puilt, is dat natuurlijk allemaal ok. Als je een ander er maar niet mee lastigvalt.

Dus gewoon niet zeggen thuis. Nix aan de handa.

Doorzettingsvermogen

Doorzettingsvermogen

Je hoort het wel eens iemand zeggen: vrouwen hebben geen doorzettingsvermogen. Vooral in discussies (op het web, in het ‘echt’, in de media) komt dat vaak ter sprake als het gaat om vrouwen die wel gestudeerd hebben, maar na een paar jaar werken kiezen voor kinderen. Of over vrouwen die ergens in het bedrijfsleven tegen een muur zijn opgelopen of gewoon doodop zijn. Of er niets meer aan vinden en liever iets anders gaan doen. Dan bijvoorbeeld maar minder geld.
Is dat gebrek aan doorzettingsvermogen? Het antwoord is nee. Want doorzetten kunnen de meeste vrouwen wel. Het zal niet moeilijk zijn om je de laatste keer te herinneren dat je met iets bent doorgegaan tot je erbij neerviel, of dat je je net zo lang hebt vastgebeten in iets tot je het voor elkaar had. Of dat je je het schompes hebt gewerkt om een weekend zo te plannen dat niet alleen man en kinderen, maar ook opa en oma, buren en aangetrouwde familie het naar de zin hebben gehad.
Nee, vrouwen hebben wel degelijk doorzettingsvermogen. Laten we er eens drie voorbeelden van vlees en bloed uit de coachingspraktijk bij halen.

Meer lezen? Het Spiegelplafond

De waarde van het IQ

Er was eens een persoon met een huizenhoog IQ. Dat had hij laten testen en hij was trots op het bovengemiddelde resultaat. Het gaf hem een gevoel van zelfvertrouwen en controle en hij kon langzaam maar zeker vele twijfels terzijde schuiven door slimme rederingen en relativeringen. Daar waren zijn hersens goed in.
Ook kon hij goed praten en schrijven dankzij het IQ. Hij kon eigenlijk ook wel goed manipuleren, maar dat noemde hij natuurlijk niet zo. Dat is niet slim.
Maar hij koos voor zijn eigen geluk, dat is uiteindelijk wat alle mensen willen, en bedacht een systeem dat hij aan anderen kon opdringen om hen geheel en al naar zijn pijpen te kunnen laten dansen. Zelfs in deze tijd, waarin iedereen er zo'n systeem op na kan houden, maar dat meestal toch maar niet doet. Waarom eigenlijk niet? Omdat men sociaal is, de warmte van anderen nodig heeft, omdat men niet altijd in staat is om alleen aan zichzelf te denken.

Onze buitengewoon intelligente man wel. Want zijn hoge IQ bood hem ook discipline om zich te blijven trainen in het nastreven van zijn eigen geluk. Dat deed hij met woorden, met zijn gedrag, met zijn houding op het werk, in het café, tijdens vakanties, thuis in het gezin. Hij was telkens de ander een stapje voor en verkondigde tegelijkertijd ideeën die de mensen aanspraken. Tot uitvoer brengen deed hij ze niet want dat zou hem op kritiek komen te staan. Aangezien iedereen overal kritiek op heeft.
Al snel was hij gelukkig, maar alleen. Hij was zo slim geweest om niets van zijn geheimen met anderen te delen en zat gevangen in zijn eigen denksysteem dat uiteindelijk terug te voeren was op een grote verzameling oordelen over andere mensen. En dat hadden die mensen niet begrepen, nee, dat hadden zij gevoeld. En zij keerden hem de rug toe.
Dit had overigens ook een vrouw kunnen zijn.

Waar heb jij talent voor?

Waar heb jij talent voor?
Heb je een speciale gave waarvan ze vroeger al uitriepen: dat kind heeft talent!
Kon je goed meezingen, de clown uithangen, radio’tje spelen, moeilijke puzzels maken?
En wat doe je daar nu mee?
In de coachingspraktijk is dit uiteraard altijd een belangrijk onderwerp. Talent is ieder terugkerend patroon van gedachten, gevoelens of gedrag, dat op een productieve manier benut kan worden. Als jij van nature nieuwsgierig bent, dan is dat een talent. Koppigheid ook. Zelfs dyslexie, mits je het op de een of andere manier constructief kunt laten zijn.
Veel loopbaanvragen, frustraties en problemen komen voort uit het feit dat mensen - en we hebben het hier over vrouwen - niet doen wat ze willen, hun eigen talenten onderschatten of gebukt gaan onder een zwaar gevoel dat ze hun gaven niet benutten en deze mettertijd ook uit het oog verliezen. Wat je wilt doen heeft niet persé met je talenten te maken, maar ligt daar meestal wel dichtbij.
....

Meer lezen? Het Spiegelplafond

De verrukkelijke carriëre maken

Je kunt de krant niet opslaan, geen tijdschrift doorbladeren, geen conferentie bijwonen of daar zijn ze: vrouwen en hun carriëre. Dat die combinatie maar zo mondjesmaat van de grond komt. Dus voel je aangesproken en kijk nog maar eens goed naar jezelf. Hoe zit het met mijn carriëre?
Volgens de Van Dale is een carriëre een reeks van maatschappelijke posities die iemand achtereenvolgens bekleedt. Een ruim begrip dus. Moet dat perse een reeks zijn of is de planning ervan al genoeg? Of is jouw carriëre juist het niet maken van carriëre?
Voor velen is het nog altijd een vies woord dat je associeert met - daar komen ze - mannen in pakken, yuppies, dikke asociale suv’s, kantoortorens en politieke spelletjes. Over harde, meedogenloze vrouwen. Het gaat over geld, streberigheid en macht. Je ziet Michael Douglas in Wall Street of Tom Hanks in Philadelphia. Demi Moore in Disclosure als ze tussen de mergers- en acquisitienactiviteiten zwetend en sexy op een fitnessapparaat staat te steppen. Sommigen zien zelfs nog JR Ewing en anders wel Samantha uit Sex & the City. Want die heeft geld en regelt alles.
En als je in je eigen ervaringsarsenaal kijkt? Je eerste baan na je afstuderen bijvoorbeeld? Misschien herinner je je die arrogante vent in dat pak die altijd achter gesloten deuren leek te verdwijnen. Die lachsalvo’s die kantoorpanden op hun vesting doen schudden. Vergaderingen, computers, de automatisering ten spijt enorme stapels papier en altijd weer die mannen in pakken. Cijfers. Ingewikkelde systemen en wollige abstracte abracadabrataal. Kantoren met airconditioning. Angstluchtjes.
Meer lezen? Het Spiegelplafond

De erfenis van de onderdrukking

Voor Het Spiegelplafond heb ik De tweede sekse van Simone de Beauvoir als uitgangspunt genomen. Een oud boek waar alles in staat over de geschiedenis van de vrouw. En die liegt er niet om. Ongetwijfeld zijn er vele pogingen ondernomen om deze geschiedenis te herschrijven, maar vast staat dat vrouwen altijd een mindere rol dan mannen hebben gespeeld. Dat noemen we nu een 'andere' rol, want van onderdrukking is geen sprake meer.
Echt niet? Nee, een normale westerse man onderdrukt zijn vrouw niet, en andere vrouwen ook niet.
Maar er is nog wel iets aan de hand want vrouwen voelen zich wel vaak, zeg, minder. Minder sterk, minder assertief, minder op de voorgrond, minder agressief. Ze gaan eerder huilen dan dat ze iemand eindelijk eens de waarheid vertellen. Voordat het hoge woord eruit is, ben je alweer uren verder, dat werk.
Tegelijkertijd kunnen vrouwen hun gedrag heel goed beredeneren. Ze hoeven niet de beste te zijn, het gaat om de gezelligheid, er moet ook voor elkaar gezorgd worden in deze wereld. Relativeren kunnen ze als de beste, vooral hun eigen prestaties en ambities. Ik hoef hier niet de eindeloze reeks voorbeelden van dat soort uitspraken te geven, toch?
Maar als je goed luistert naar hoe vrouwen vooral onder elkaar praten, dan is de verzameling zo aangelegd.
Nu lees ik in een boek over wereldgodsdiensten dat het juist de vrouwen zijn, die juist door hun 'zwakke ego' veel dichter bij de verlossing en verlichting zijn dan de mannen. Die moeten eerst dat enorme ego nog afpellen. Nee, vrouwen zijn eigenlijk al veel verder in hun spirituele ontwikkeling, zegt deze theoloog.
Maar er is een verschil tussen jezelf wegcijferen uit angst en machteloosheid, en jezelf wegcijferen voor de mensheid en het heil in het algemeen. Dat laatste kan alleen als je geen angst en machteloosheid meer kent. Dat kan alleen als je onverschrokken kunt strijden voor de goede zaak.

Vrouwen & Ambitie

Ambitie
Ja, laten we eens beginnen met een flink woord, zo’n woord waarvan je alvast ietwat terugschrikt omdat je vermoedt dat je het ergens moet hebben, die ambitie, maar je hoeft het niet (meer) zo nodig te benoemen. Of je weet direct al dat je het daar hebt waar de ander het niet zoekt en ook niet vinden wil. Ambitie kan iets zwaars, iets verdachts zijn, net als carriëre maken, ook volgens sommigen zoiets enigszins verwerpelijks en ja, asociaals.
Dat ambitie ook mooi en bewonderenswaardig kan zijn, besef je ook wel, maar daar wordt het niet eenvoudiger op. Als je op internet de felle reacties op uitspraken van de club Women on Top leest, dan wordt het je snel duidelijk. Bescheidenheid siert de mens en bovenal de vrouw. Beschaam je dat en ga je er eens flink tegenaan volgens je natuurlijk aanvoelende neiging om iets in de wereld voor te stellen, je ambitie gestalte geven, dan ben je voor je het weet een heks, een feeks of nog erger: een vent.
Meer lezen? Het Spiegelplafond

Aardig gevonden worden

Aardig
Ja, aardig gevonden worden. Oef, wat kan dat doorslaggevend zijn voor de keuzes die je maakt, de dingen die je doet, de taal die je spreekt. Wat is dat toch?
Je hoort het iemand al zeggen: Ze is wel intelligent en mooi om te zien, maar helemaal niet aardig. Daarmee is de kous af en is de dame in kwestie afgeserveerd. Die aardigheid dient het groepsgevoel, de saamhorigheid, beschermt tegen de angst voor eenzaamheid en buitensluiten. Want dat is wel de grootste ramp: als je uit de groep wordt gegooid. Als iedereen net even de andere kant opkijkt als jij aan komt lopen. Als er niet naar je geluisterd wordt en je er maar wat sullig bij staat. Daar op het schoolplein, want ja, daar zijn we nu aangeland. Op dat niveau speelt dat hele aardigheidsgedoe zich af, daar is de oorsprong, de grond, de kern van de zaak. Daar gebeuren kennelijk zulke ingrijpende dingen dat die vaak het hele leven nog doorzeuren en -sijpelen en aan mening besluit ten grondslag liggen.
Niet aardig gevonden worden lijkt te betekenen: tot de eenzaamheid verdoemd zijn. Dan moet dat woord ‘aardig’ toch iets meer inhouden dan het woord op zichzelf doet vermoeden.
Meer lezen? Het Spiegelplafond

Nomadisch denken?

Er zijn vrouwelijke, maar ook mannelijke filosofen die het woord nomadisch gebruiken voor een bepaalde manier van denken. En de vrouwelijke filosofen bedoelen dan het vrouwelijke denken dat beweeglijker en minder gestructureerd zou zijn dan het mannelijke. Denk aan al die venus- en marsverhalen die een paar jaar geleden in zo ongeveer ieder huishouden verslonden werden. Denk aan kaarten lezen en emoties en je bent er weer. Vrouwen zijn anders, dus moeten zij haast wel anders denken. Maar is dat wel zo? Mannen denken altijd aan seks, vrouwen denken altijd aan hun uiterlijk. Wat is het verschil? Mannen denken logisch omdat ze denken dat alle mannen dat doen, en zo verstaan ze elkaar. Vrouwen denken in emoties en dat soort vaagheden omdat alle vrouwen dat doen en omdat de mannen dat niet doen. Van oudsher. Historisch gegroeid. Iedere Boeddhist kan je vertellen dat je je kunt trainen in anders denken dan je doet. En vaak liefst nog in het afleren van dat denken, want dat creëert alleen maar ballast. Moraal van dit verhaal? Wij zijn allen nomaden en hebben de juiste weg nog niet gevonden.

Kribbig

Tijdens een van mijn trainingen Mindful Analysis was er een deelneemster die Het Spiegelplafond had gelezen. Zij had eerder al alles gelezen wat er aan feministische literatuur los en vast zit en complimenteerde me met een kribbig ondertoontje. Waarom? Omdat die vrouwen van vroeger weliswaar voor vrijheid pleitten, maar zelf dachten te kunnen voorschrijven hoe je je als vrouw moest opstellen. En daar kon zij niet tegen, ze had een hekel aan bazen. Tja, zo kun je het ook zien. Als anderen vechten, of nou ja, zich inzetten voor iets waarvan ze denken dat jij er gelukkiger van wordt, dan hoef je daar natuurlijk niet dankbaar voor te zijn. En, om je gerust te stellen: Het Spiegelplafond is niet zo'n boek.

Wel had deze dame veel te danken aan de vrouwen van 'vroeger' dat wil zeggen in de zestiger en zeventiger jaren. Want daarvoor had zij niet aan een training kunnen deelnemen, had zij dit niet kunnen bekostigen van een salaris dat zij zelf in een fulltime job had verdiend, waarin ze ook nogeens meerdere malen promotie heeft gemaakt. Ze was trouwens ook klaar met dat promotie maken en wilde nu 'iets leuks' gaan doen. Het Spiegelplafond als terugvalpreventie? Ach ja, waarom niet?

Mirjam Windrich

Voor jezelf beginnen

Zelfs de hot shots uit het zakenleven kiezen er steeds meer voor om voor zichzelf te beginnen. Is het de leegloop van de grote organisaties? Een complete verandering van de maatschappij? Is dat nieuwe werken niet eigenlijk veel meer dan alleen wat meer thuis en mobiel zijn? Zeker en vast, zouden ze in België zeggen. Het is een andere mindset zeggen trendwatchers en intussen ook velen die voor zichzelf zijn begonnen. Want niemand zegt je wat je moet doen, al is het ondernemerschap juist een zoektocht op zichzelf naar wat en vooral hoe je het moet doen. Je probeert eens wat, weloverwogen als het kan. Je hoeft het wiel nog net niet uit te vinden, maar je moet wel zoeken naar nieuwe energiebronnen, inspiratiebronnen en krachtbronnen, vooral in jezelf. Misschien kun je het wel de nieuwe volwassenheid noemen: vroeger was je volwassen als je een betaalde baan had en je broek op kon houden. Helemaal mooi was het als je ook nog voor anderen kon zorgen. Nu moet je zelf bedenken wat een nuttige en lucratieve bijdrage aan de maatschappij is, waar steeds meer mensen precies datzelfde aan het doen zijn. Is dat individuele macht? Nee, het is gemeenschappelijke kracht.

Annemarie van Gaal doet het niet

In haar eigen column in het FD kondigde ze het aan: ze wordt geen voorzitter van het MKB, in tegenstelling tot wat diezelfde krant van de week op de voorpagina had gesuggereerd. Zakenvrouw Annemarie van Gaal was wel gevraagd, maar ze bedankte. Waarom? Dat weten we niet, maar als we eens kijken hoe zij zich in het leven beweegt, wordt er wel het een en ander duidelijk. Ze gaat haar eigen gang, ze doet niet aan bureaucratische onzin, ze werkt hard en heeft het niet zo op eindeloos gepraat over regeltjes, vormen en kantoorpolitiek. Hands on! Gewoon hard werken en realistisch zijn. Dat geldt voor veel MKB'ers ook, maar zodra een bedrijf groter is dan Midden en Klein, dan begint het gedonder al. En daar zijn er veel van. En daarover moet vergaderd worden. Als een zakenvrouw iets niet moet doen, dan is het lang vergaderen want dat is overwegend tijdverspilling, en tijd is geld. Zou het door de geschiedenis komen dat vrouwen dat beter beseffen? Want het is bewezen door communicatieonderzoekers: vrouwen komen altijd direct ter zake waar mannen altijd nog even aan elkaar moeten 'snuffelen' zoals dat heet.

Wat is Het Spiegelplafond?

Een boek. Het is een boek over vrouwen, over hoe zij in elkaar steken en over wat er zoal in hen om kan gaan. 26 Essays op alfabetische volgorde om je aan het denken, lachen maar ook huilen te krijgen. Want het gaat ook over wat vrouwen doen en zeggen, hoe zij zich gedragen en wat zij daaraan zouden kunnen veranderen om bijvoorbeeld gelukkiger met zichzelf te worden.

Dit blog gaat daar ook over. En het begint hier.